منحنی کوبلرراس

جواب همه آزمایش‌ها و سیتی‌اسکن‌ها و نمونه‌برداری‌ها یکی بود. خبر بد بود و غیرقابل باور. نه‌تنها خودش که هیچ‌کس حاضر به قبولش نبود. حتما” اشتباهی در کار است. اما کم‌کم شوک تکان‌دهنده جای خودش را باز کرد و خوب جاخوش کرد. اشتباهی در کار نبود. انکار راهی جز پاپس کشیدن نداشت.(مرحله انکار)

حالا احساس خشم آزارش می‌داد. این عادلانه نیست. چرا من؟ گناه من چیست؟ اینها سوال‌هایی بود که فکرش دست‌چین شده تحویلش می‌داد. او گاه خود را و گاه دیگران را مقصر حال ناخوشش می‌دانست. بدبینی عارضه افکارش بود. (مرحله خشم)

بعد راهی نداشت جزدعا و ثنا. دستهایش بسوی آسمان بلند بود. کاری جزدعا از دست کسی برنمی‌آمد. همه عزمش را جذب کرد تا روزهای بیشتری را برای ماندن در کنار فرزندش بخرد. می‌خواست او را مستقل کند. دوست داشت شاهد ازدواج او باشد. با همه ناتوانی‌اش آرزوی خود را جامه عمل پوشاند. (مرحله چانه‌زنی)

بیماری روز به روز بیشتر می‌تاخت و او بیشتر خود را می‌باخت. او دیگر همه چیز را به جان خریده بود. حالا که از بابت فرزند هم خیالش راحت شده بود در لاک خود فرو می‌رفت و کم حرف می‌زد. از اینکه دیگران را اسیر خودش کرده‌بود ناراحت بود. احساس غم و ترس و استیصال وجودش را مچاله کرده‌بود. (مرحله افسردگی)

ناامیدی کار خود را کرد. دیگر دوست نداشت زنده بماند. هرلحظه در انتظار مرگ بود.(مرحله پذیرش)

این پنج مرحله منحنی تغییر کوبلر- راس را نشان می‌دهد، که نه تنها در مورد بیماری که برای سایر ضررهای شخصی هم صادق است.

انکار: در حقیقت افراد در برابر خبرها و تغییرات بزرگ که برایش خوشایند نیست، انکار واقعیت را پیش می‌گیرد.

خشم: این تغییر غیرقابل باور که فرد را از منطقه امنش جدا می‌کند سبب خشم او می‌شود.

چانه‌زنی(معامله): در اینجا خشم و انکار کنار می‌رود، فرد حاضر است یک امتیاز بزرگ زندگی‌اش را از دست بدهد تا آن تغییر به وقوع نپیوندد. مثلا” فرد حاضر است کل دارایی‌اش را بدهد تا بیشتر زنده بماند.

افسردگی: حالا دیگر فرد دریافته که راهی برای مشکلش نیست و افسردگی وجودش را می‌گیرد. “ای کاش و افسوس” در این مرحله بیشترین کلمات اوست.

پذیرش: در این مرحله فرد خودش را با شرایط وفق می‌دهد. همه چیز را می‌پذیرد و بیشتر به‌دلیل افسردگی بخصوص در بیماری‌ها پذیرای مرگ می‌شود.

برای بهتر مواجهه با این تغییرات خوب است که آنها را سریع بپذیریم و از آنها بهترین بهره را ببریم.

اافسانه امام‌جمعه      ۴۰۳/۶/۹