سبکبالی

( آنچه امروز آموختم)

مدتی‌ست که عضو کانالی با نام خودشناسی و راهنمای درون شدم. به پیشنهاد یکی از دوستان. از این کانال‌ها و گروه‌های این‌چنینی که در فضای مجازی زیاد دیده می‌شود گریزانم. اما این را با تجربه قبلی دوستم پذیرفتم. آموزه‌هایش بسیار برایم مفید بود.

امروز در بین مطالب و وویس‌های آموزشی، دوستی پیامی ارسال کرده‌بود که محتوایش در مورد رسیدن به
خود برتر و بخش الهی درون بود. همان که بهترین نسخه وجودی ماست. در آنجا اشاره شده بود که:
برای داشتن روحی لطیف و پاک باید تهی باشی. خالی از منیت‌ها و غرورها. باید خودت را از کبر و نخوت بتکانی و درونت را پاکسازی کنی از هر آنچه سبب فشار خودخواهی و تکبر در تو می‌شود. خودت را از طمع و حسادت رها کن تا به سبکبالی برسی و بتوانی از دالان‌های تنگ منفی‌گرایی عبور کنی.
خواندن این جملات مرا به یاد مطلبی که هفته پیش شنیده بودم انداخت:
دانش‌آموزان مدرسه‌ای سوار بر اتوبوس به اردو می‌رفتند که در مسیرشان به تونلی می‌رسند که هم‌ارتفاع با اتوبوس بوده، ولی به دلیل آسفالتی که تازه بر روی زمین ریخته بودند اتوبوس بعد از ورود به تونل در آن گیر می‌کند. هیچ راه چاره‌ای ندارند که یکی از دانش‌آموزان راه‌حلی عملی پیشنهاد می‌کند. خالی کردن باد چرخ‌های اتوبوس برای کاهش ارتفاع آن و عبور از آن تونل تنگ.

خالی کردن درون از اخلاقیات ناپسند برای عبور از تنگناهای دشوار زندگی.
چقدر شبیه هم بودند.

افسانه امام‌جمعه   ۴۰۳/۳/۱۲