نورپردازی صحنه زندگی کیارستمی، استاد مسلم سینمای ایران، در جمله‌ای کوتاه و دقیق، به عمق تأثیر نورپردازی بخصوص در فضای داخلی بر واقعیتِ تصویر در

حیف نیست باران باشد و عشق نباشد باران که با سرانگشتان نرمش به پنجره می‌زد از خواب بیدار شدم. چه‌خوب که با نوازشش صبح را

فقط صدای جرق‌جرق آتش‌‌شان زیباست در حاشیه شهر در کنار جاده آرام آرام می‌راندم. به‌دنبال پمپ‌بنزین بودم. در عین حال لبخند سرد زمستانی را می‌‌‌دیدم

اینجا همه‌چیز درهمه دیروز و امروز را در هم کردم شاید متنی نه روزنگار، که قاطی‌نگار بسازم. هر دو روز مثل هر روز، نور که

من نه منم زن دست در جیب گذشته، بیننده‌ی نقش‌آفرینی دوستش بر روی صحنه تئاتر بود. بغض بادی به گلویش انداخت. خودش عاشق این هنر

دست در دست جاده شادمانه به پیاده‌روی می‌روم. شاید در این مسیر تمام خود را بگردم. قایق خیالم را به آب می‌اندازم تا برسم به

حالا هی بشور و بروب و بپز صبح که رخ می‌نماید تا روز طرحی نو دراندازد، من و کارهای خانه با هم در می‌افتیم. شستن

تو ماهی و من ماهی آدمیزاد همیشه یک چیزی برای دلتنگی دارد. بعد بساط بهانه‌گیری پهن می‌شود. یاد بعضی آدم‌های زندگی‌ات تمام نمی‌شود، مثل اینکه