بخشش چیست؟

بغضی پر از گریه وجودم را گرفته بود.
وجدانم می‌گفت: باید کاری کنی.
من نمی‌دانستم راه فروخوردن این بغض چیست. بغضی که با دست‌بردن در جیب گذشته بیرون کشیده بودم. کینه‌ای که خاک خورده بود و حالا محکم‌تر از سیلی گونه‌ام را می‌نوازید. من کمک می‌خواستم.
باز وجدان گفت: فروخوردن بغض درمان نیست؛ پنهان کردن آن‌ست. کسی تو را کمک نمی‌کند الا خودت.
گفتم: چه کنم؟
گفت: رها کن، ببخش
کلمه‌ای که این روزها در جلسات خودسازی زیاد پرتاب می‌شود، شاید دستی آن را بگیرد.
من در این مسیر یاد گرفتم که بخشش عملی گاه و بی‌گاه نیست بلکه نگرشی دائمی است که باید جزو عادات فرد درآید. بخشش تصمیمی برای گذشت و رهایی از احساس رنجش یا انتقام نسبت به فرد یا گروهی‌ست که به ما آسیب رسانده‌اند.
بخشیدن قبول فردی که آسیب می‌زند نیست، بلکه پذیرفتن آنچه اتفاق افتاده به‌جای اتفاقاتی که می‌توانست بیفتد است.
حرف از گذشت، ساده است اما اجرای آن سخت. چرا که بخشودن رابطه مستقیم با سلامت روان و ارتقاء رفتارهای اجتماعی دارد.
روانشناسی به‌نام اورت وردینگتون در مقاله‌ای تحت عنوان دانش بخشش معتقد است: “بخشش تنها هدیه‌ای‌ست که هر فرد می‌تواند به خود بدهد.”
گذشت یعنی به‌جای لنگر انداختن در گذشته وارد لحظه‌حال شویم.
تا وقتی نمی‌بخشیم در واقع لیاقت دریافت خود را از هستی پایین می‌آوریم.

اگر انسان نارسی مزه زندگی‌تان را تلخ و گس کرد شما انسانی رسیده باشید. بدون دلگیری از کنار آن رد شوید.

افسانه امام‌جمعه  ۴۰۳/۶/۲