چهارشنبه ۹ خرداد

(آنچه امروز آموختم)

در شروع وبینار ۳۱ نوشتیار استاد کلانتری این سوال را مطرح نمودند که:

چطور می‌توانم از آلودگی ذهنم در طول روز بکاهم؟ با شعری از علیرضا میراسداله شروع کردند:

دریای ذهن من پر از ماهی‌های مرده است.

اساس صحبت‌های ایشان در این مورد، استفاده بی‌برنامه و بیش از حد افراد از فضای مجازی بود. همراهی ما با جریان‌های بی‌ربط به زندگی‌مان و رنجیدگی از موضوعاتی که دقیقا” اصل آن را نمی‌دانیم بخصوص در ساعات اولیه روز سبب فرسودگی‌مان می‌شود. و اصلی‌ترین پیامد این امر هدر رفت انرژی ماست که در پی آن نیروی کافی برای نوشتن و یا خواندن مفید در فرد از بین می‌رود. چه خوب که راه‌کارهای این دغدغه را بیابیم و سعی کنیم در مورد آن بنویسیم.

من به نوبه خود خلوت کردن با خودم و ایجاد محیطی پر از سکوت برای ارتباطی مفید بین خودم و من را  برای پالایش ذهنی بسیار دوست دارم. شکرانه دارد که با اینستاگرام میانه خوبی ندارم اما باید از پرسه‌های گاه‌گاهی‌ام در سایر بخش‌های فضای مجازی هم بکاهم. چرا که فکر می‌کنم با اینکار دچار نوعی عدم تمرکز می‌شوم که تهدیدی جدی برای ایجاد افکار منفی برایم است. هرگونه خصلت بد با تکرار به عادتی بد تبدیل می‌شود اما خوشبختانه با همان تمرین هم می‌توان به خصوصیات مثبت رسید. یک شکوفایی جدید.

درست است که: “خواستن توانستن است.”

افسانه امام‌جمعه   ۴۰۳/۳/۹