دست به دامان بستنی برای شخصیت‌شناسی

با چند نفر از دوستان قدیمی برای گشت و گذار پاییزی به دل طبیعت زدیم.
بعد از گردشی دلچسب و گپ و گفت‌های دوستانه، در راه برگشت فکر خوردن بستنی برای پایان تفریح به سرمان زد.
هوا سرد بود اما بستنی‌خوردن آن‌قدر لذت دارد که گرما و سرما سرش نمی‌شود.
از آنجا که یکی از دوستان در حال پاس کردن ترم آخر روانشناسی‌ست طبق معمول فیل‌اش یاد هندوستان کرد که شخصیت هر کدام‌مان را بر اساس انتخاب نوع بستنی‌مان تجزیه و تحلیل کند.
او که همیشه از نحوه لباس پوشیدن، نوع عطر، انتخاب مدل کفش و یا رنگ شال هر کس به‌دنبال شخصیت‌شناسی طرف مقابل بود حالا نوع بستنی را عَلم کرده‌بود.
ما بودیم و بستنی‌هایمان و خانم کارشناس: شخصیت دوستی که بستنی وانیلی را انتخاب کرد این بود که از ریسک کردن نمی‌ترسد و آرمان‌گرا می‌باشد.
اویی که بستنی شکلاتی را انتخاب کرد خوش باور، مهربان و سرزنده بود و دوستی که بستنی با طعم قهوه را می‌پسندید جزو افرادی بود که غصه‌ی چیزی را نمی‌خورند و لذت حال را می‌برند.
کسی بستنی یخی رنگین‌کمانی انتخاب نکرد، اما دوست‌مان گفت که دوستداران این بستنی شخصیتی بدبین دارند هرچند قدرت تصمیم‌گیری بالایی دارند. فکر نکنم دیگر کسی در جمع ما بستنی رنگین‌کمانی سفارش دهد.
در مورد بستنی زعفرانی با تکه‌های خامه چیزی نمی‌دانست که من انتخاب کرده بودم. خدا را شکر شخصیتم در لفافه ماند و به تحلیل نرسید.
به‌نظر من طرفداران این بستنی باید آدم‌های بسیار مهربان، دلسوز، زیبا و پایبند به دوستی باشند. تا نگرش روانشناسانه چه باشد!
بستنی‌ها در میان خنده و شادی‌مان خورده شد. به گمانم تن ژاکوب فوزل و ارنست هاموی در گور به رقص در می‌آید اگر بفهمند که اختراعشان علاوه بر صنعت خوراکی و دسر در علم روانشناسی هم خودی یافتیده.
شاید در ضمیر ناخودآگاه هر فرد خاطره‌ای از یک بستنی مانده که سراغ همان طعم و مزه می‌رود، اما من می‌گویم بستنی زود آب می‌شود و خودش شخصیت بی‌ثباتی دارد و نمی‌تواند ساختار شخصیتی کسی را مشخص کند. آزار که ندارد.

پس بهترین کار این است که خاطره‌های خوش‌طعم و رنگ را درون قیف یا لیوان یا لای نان بستنی بگذاریم، بی‌خیال همه چیز شویم و با دوستان لحظه‌های خوشی از خوردن بستنی بسازیم. اینجوری دور از جان کوفت‌مان هم نمی‌شود.

افسانه امام‌جمعه  ۴۰۳/۸/۲۲